सरकारले कानुनी रूपमा १ सय १० देश खुला गरे पनि अझैं पनि नेपालीको मुख्य गन्तव्य खाडी र मलेसिया नै बनिरहेको छ। कोहि नेपाली खाडीमा महिनाको २० हजार कमाउछन् भने कोहि नेपाली मकाउमा महिनाको २ लाख कमाउछन्।
हातमा हरियो पासपोर्ट, काधमा २ जोर कपडा बोकेको झोला, मनभरि परिवारको माया अनि सन्तानको उज्वल भविष्यको सपना। यी र यस्तै कुरा तरंगित हुँदै रोजगारीको खोजीमा दैनिक करिव एक हजार नेपालीले मुलुक छोडछन्।
विदेशिने नेपालीको मनमा तरंगित हुने भाव हुन् यी जसको अनुभव गर्न नसके पनि त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा हरेक दिन देखिने यी र यस्तै पीडा बोध हुने दृश्यले बेरोजगार नेपालीको कहाली लाग्दो वास्तविकता उदाङ्गो पार्छ। नीति निर्माण तहबाट सम्बोधन हुन् नसकेको यो दैनिकीले राज्यलाई सधैं झक्झक्याउछ। नियतिको खाडलमा धकेलिएका यी नेपाली एउटै बाटो बाट विदेशिए पनि उनीहरु गन्तव्य घाम र जुन जस्तो फरक छ। कोहि राम्रो काम र दाम पाउने गन्तव्यमा पुग्छन त केहीको श्रम पसिना मरुभूमिको बालुवामै बिलाउछ। बाध्यताको बाटो बाट धन कमाउन सँगै विदेशिए पनि उनीहरुको श्रम र पसिनामा देखिएको अन्तर “वैदेशिक रोजगारमा विभेद” डलरको कथाको सातौँ शृंखला।
